#1 Waar is mijn gate en waar blijft mijn wijn

18-01-17

Vannacht, tenen lakken was belangrijker dan slapen. Dus dat dan maar ook tot een uurtje of 3 gedaan, tenminste, dat dacht ik. Op het moment dat ik merk dat ik echt in slaap aan het vallen ben, wil ik nog een keer de klok bekijken en wat blijkt: het is al 4.30. Woow dat had ik niet verwacht, maar snel omdenken naar iets positiefs: oké, nu kan ik morgen in het vliegtuig tenminste lekker slapen. Half 8 gaat de wekker, er meteen uitgaan zoals de planning was blijkt onmogelijk. Mama heeft al een berichtje over mijn vertrek op Facebook gepost dus zowel via Facebook als over de app stromen de berichtjes binnen, shit nu lig je automatisch nog langer in bed omdat je natuurlijk wel moet proberen zo veel mogelijk berichtjes te beantwoorden. Haha dat had je gedacht. Super lief van de Super mega attente mensen die gister avond al een berichtje hadden gestuurd, die ik door de inpak stress (nou ja dat is een groot woord, maar er moest nog wel ontzettend veel gebeuren) totaal genegeerd had. Dit natuurlijk niet opzettelijk maar puur uit tijdsdruk, dus besluit ik deze ochtend eerst die mensen van gister avond maar te antwoorden en daarna komt de rest wel. Als ik lekker op Schiphol zit te wachten ofzo. 

De laatste voorbereidingen zijn in volle gang, druk druk druk. Gelukkig heb ik de aller liefste moeder van de heeeeeeeeele wereld! mijn grote steun en toeverlaat. (mam oprecht sorry voor alle puinhoop die ik hebt achter gelaten). Langzamerhand stromen er na Paul steeds meer vriendinnetjes binnen. Iris, Sally, Roos en jen zijn gearriveerd. We kunnen gaan, op naar Schiphol. 

Daar aangekomen zetten mama en Paul, iris en mij alvast af bij de vertrekhal, zodat ik alvast mn bagage kan droppen en mn boardingpass kan halen. We hebben de incheckbalie in zicht, maar he wie staat daar nou opeens. Lieve Marion is gewoon gaan spijbelen van werk om mij nog even eeeeeeen laatste keer te zien, en dat terwijl we al 2 keer afscheid genomen hebben. Met zijn drietjes kletsen we nog wat verder in de traag vooruitgaande rij. zo nu en dan werp ik even een blik naar de draaideur om te kijken of de rest al gearriveerd is. Bijna ben ik aan de beurt, slechts een wachtende voor me, in de verte zie ik iedereen al staan maar nu met mn vader erbij, Karin, Beate, Suus, Jasmijn. Jennifer komt naar mij toe rennen, had jij je koffers niet willen sealen? ooooh fuck denk ik dat is waar ook. De man van de vliegmaatschappij  adviseert me het niet te doen, alleen extra goed op te letten bij het ophalen van je koffers of je niks vreemds zien, en anders je koffers niet meer aanraken. Zo nu en dan gaat er op dit moment zo’n kriebel door me heen, van nu gaat het echt gebeuren, nu ga ik echt eindelijk op reis.

Ingecheckt en wel, nog even wat drinken met zijn allen in de colour bar, onderweg daar naartoe wil Suus mijn hand niet los laten, zo lief. Nog snel wat dingetjes checken bij elkaar en wat details bespreken over de reis, de tijd vliegt voorbij en het lijkt maar 5 minuten dat we met elkaar gezeten hebben. Ik moet zo echt door douane heen, maar weet dat ik nog een groepsfoto wil en nog afscheid moet nemen, dus op tijd die kant op. nou daar staan we dan… mijn vader vraagt aan een passerende meneer een foto te maken, die wil dat op zich wel, maar omdat hij er stiekem eigenlijk helemaal geen zin in had zet hij wel even op elke foto zijn eigen vinger erbij.. zo van fuck jullie, mij een beetje vragen om een foto te maken. Haha nee grapje, super bedankt meneer en super bedankt voor het delen van u uniek prachtig goed gelukte vingertop. Nou dan gaat het afscheid nemen beginnen, ik weet niet waar ik moet beginnen maar gelukkig stapt Karin naar voren om het voortouw te nemen. Een voor een geef ik ze allemaal een dikke knuffel, hoor hun lieve teksten aan en zeg nog wat uit mijn hart in me op komt terug en vertel dat ik ze ga missen. Want al deze mensen die aanwezig waren ga ik oprecht ook ontzettend veel missen. Mn tranen? die komen niet, geen idee waarom, het doet me echt wel pijn dat ik deze mensen moet gaan missen hoor. Het zal wel zelfbescherming zijn. Als ik aan de andere kant had gestaan en een van mijn  beste vriendinnen ging weg, was ik denk ik ook gaan huilen, maar nu moet je toch echt daarna ook in je eentje door dus heeft het echt geen zin. Oké, ik kan ook weer niet beamen dat het makkelijk was om Sally en mn moeder (zo goed als) te zien huilen, maar waarvan ik het helemaal niet had verwacht was mn zus, Beate, daar liepen de tranen echt van over haar wangen. Terwijl die toch altijd heel sterk is en niet zo snel huilt.. toen ik vroeg waarom huil je nou, kwam er niet echt een heel duidelijk antwoord uit, maar zei ze op een gegeven moment wel zo iets van: ja jij met die kleintjes. Dus ik denk dat het komt dat ik daarvoor met zowel Jasmijn als Suus aan het knuffelen was. 

o jee, de tijd begint te dringen en inmiddels heb ik iedereen volgens mij al 3 keer een knuffel gegeven, hup door die douane. Daar ga ik! Jen rent mij nog even achter na om uit te leggen hoe dat zelfscan ding van tegenwoordig werkt om er doorheen te komen, thanks jen! Van Sally en Beate/Suus heb ik nog een cadeautje gekregen wat ik achter de douane pas open mag maken, ook van Boudewijn heb ik met mijn Surprise afscheidsparty zo’n cadeautje gekregen.. Super thnx allemaal maar waar ga ik het laten? gelukkig vind ik nog een manier op het allemaal kwijt te kunnen. Iris heeft mijn tripje vanuit de auto totdat het afscheid nemen op een hele goodbay achtige manier vastgelegd met mijn camera, ik durf het nog niet terug te kijken maar daar ben ik haar denk ik heel erg dankbaar voor. 

Terwijl ik omhoog loop van de douane naar de bagagescan zie ik door de glazen barricade bekleed met vrolijke lichtjes, mijn vrienden en familie (alsof het een balkon scene betreft) nog een keer staan. na al 80 keer naar beneden gezwaaid te hebben is het hier nog een verassende aller aller aller laatste keer. Die doe ik dan ook uitbundig en zelf het securety meisje komt kijken wat er beneden dan allemaal te zien is, OOO dat zijn er veel zegt ze en lacht vriendelijk en begripvol naar me. Ik loop naar de band om mn bagage door de scan te laten gaan, maar bedenk me! ik wil nog een keer gedag zeggen. Alsof het het buiging moment is van een musical, weet je wel, dat je denkt dat de acteurs niet meer terug komen op het eind, maar daar dan toch nog een keertje zijn. Het was niet van te voren bedacht maar zo voelde ik mij wel op dat moment. Haha, ik moest er stiekem wel een beetje om lachen, terwijl ik mijn meegenomen flesje AA uit mijn tas aan het halen was om weg te gooien. Dit werd alleen tegen gehouden door de mannelijke maar sympathieke mevrouw achter de band; je hebt mazzel, dat hoeft vandaag niet. verbouwereerd liep ik verder door de securetyscan heen, foute boel, bliep bliep bliep bliep!!!! Ik werd gefouilleerd maar gelukkig was er helemaal niks aan de hand. Spullen pakken en weer door.

Oké, daar sta je dan, moeder ziel alleen op Schiphol een beetje om je heen te kijken wat je nu gaat doen. Als snel zie ik de winkel van mijn moeder, alleen dan in een andere vertrekhal. Ze had mij nog een foto gestuurd van haar oude collega’s die daar nu werken zodat ik die kon zien als ik ze herkende. en als snel zag ik er een, kort gesprekje met haar gevoerd en gevraagd naar de nekkussentjes, want die had ik nog nodig. daar gekocht en mijn zoektocht begonnen naar lounge 41. Paul had mij van te voren opgebeld, ga lekker naar lounge 41 daar kun je gratis eten en drinken (ook drank) maar dan moet je mij even bellen om te zorgen dat je daarbinnen mag. het was al best wel laat en ik moest al over een half uurtje boarden, maar toch besloot ik opzoek te gaan naar lounge 41. ik liep in de richting van alle andere bordjes met lounge erop en vroeg daar aan een jonge knul (personeel) of hij misschien wist waar het kon zijn. jaar, die en die kant op, maar 3 minuutjes lopen. Op het punt waar ik op dat moment stond, stond op de borden dat het vanaf daar maar 6 minuutjes naar de gate was. dus ik dacht oké, Dan kan ik daar nog best 20/25 minuutjes zijn, het maakt echt niks uit als ik een kwartiertje later bij de gate ben. Dus Milène opzoek naar lounge 41, en ik kan je vertellen dat was geen 3 minuutjes lopen maar minimaal 10. niet dat dat uit maakt maar ik dacht daar moet ik wel even rekening mee houden dat ik straks dus nog minsten 15 min moet lopen voordat ik bij de gate ben.

aangekomen bij lounge 41, Paul gebeld en natuurlijk kreeg die het voor elkaar mij daar naar binnen te loodsen, terwijl daar normaal alleen first of business-class komt volgens mij. Wauw echt mega mooi daar en een heel buffet met allemaal lekkere kleine hapjes van mini saucijzenbroodjes tot mini pizzabroodjes, pistoletjes met diversen soorten beleg, een heel scala aan fruit en last but not least allemaal flessen sterkte drank aan de muur, allerlei soorten frisdrank en wijn en een eigen goed afzuigende rookarea. ik denk wauw hier had ik wel wat langer willen vertoeven, maar kijk naar de tijd en zie dat ik max nog maar een kwartier kan blijven.. bij mezelf denk ik: oké, als ik ook weer vanaf Schiphol vertrek dan zorg ik dat ik veel eerder ga en vraag ik aan Paul of hij mij weer naar binnen kan krijgen. dan kun je tenminste relaxed op reis. snel pak ik een halfje cola (want ik kon de witte wijn zo snel niet vinden) en inspecteer even goed wat er nog meer te vinden is, zodat ik niks mis van wat ik tegen kom (stel je voor), dat halfje cola besluit ik toch maar even aan te vullen met wat wodka, want tja het staat daar toch maar te staan. snel ga ik opzoek naar het rokershok want ik heb nog maar 10 minuten te gaan voordat ik uiterlijk moet gaan lopen. Ik steek een sigaret op en er komt een meneer binnen lopen met zijn telefoon in zijn had facetimend met iemand in een taal waarvan ik geen idee heb welke het is. We zeggen hoi tegen elkaar en voordat ik het weet heb ik in het engels een heel gesprek met heb en zijn zwangere vrouw aan de andere kant van het scherm. Door de gezelligheid steek ik nog maar en sigaret op maar bedenk me dan dat ik toch echt snel moet gaat door wandelen naar mijn gate. Ik check nog een keer het informatiebord voordat ik deze heerlijke decadente ruimte verlaat en loop vastbesloten naar gate D5, op een gegeven moment na 20 min lopen zie ik die in de verte. ik zie dat het 15.05 (moest 14.45 boarden) is en kom nog langs een kraampje met broodjes om snel te kopen en een rokers hok. van beide besluit ik gebruik te maken want ik zie gate D5 tenslotte toch op max 1 minuut lopen (en heb van mij pa geleerd, altijd als laatste in het vliegtuig te stappen) dus geen haast. Dus aangekomen bij gate D5 zie ik helemaal niemand, ik denk huh, kijk ik wel goed, is het misschien links of rechts van het boord waar D5 op staat?!? niemand te bekennen, opeens zie ik een scherm waarop staat: gate gewijzigd, maar dat was een vlucht naar Liverpool toe. Dan begin ik het langzamerhand wat warmer te krijgen, zou ik verkeerd gekeken hebben? ik heb minstens 10 keer op het boord gekeken sinds ik op Schiphol ben dus dat zou wel heel dom zijn. 1 seconde van paniek slaat toe, (15.10) maar dan bedenk ik me dat ik daar niet meer aan doe dus besluit ik; oké alles komt goed, denk in oplossingen. Haastig begin ik verder door te lopen naar een T splitsing verderop, in de hoop van die informatieborden tegen te komen. Ik vraag het nog snel even aan een goed uitziende stewardess of ik zo snel bij die borden aankom  maar krijg een ontzettend arrogant antwoord met de meest arrogante kop ever die je gezien hebt… ok stik erin bitch, en door. Ja hoor daar zijn die krengen in de verte, ik hobbel in galop stevig door met mijn inmiddels volgeladen rugzak met erbij gekocht: 2 redbull, 1 AA en 1 icethee naast alles wat er al inzat. aan mijn rechterkant van het aantrekkoord hangt mijn nekkussentje te bungelen en aan de linkerkant heb ik het tasje van beate vast gemaakt met de cadeautje van iedereen erin, waarvan ik van plan was, ze gelijk na de douane open te maken, plus het net gekochte welbekende driehoek broodje. Om het geheel even af te maken hangt daar tussen in nog mijn super sexy roze eastpack tasje met mijn belangrijkste spulletjes zodat niemand die stiekem van mijn rug af kan stelen. oké een beetje een voorstelling van hoe ik erbij loop? niet bepaald praktisch en licht op je rug zeg maar. maar maakt niet uit, daar kies ik zelf voor. afijn terug naar dat bord waar ik naar toe aan het hobbelen ben, want in mn hoofd hoor ik stiekem toch zo’n negatief stemmetje zeggen, als het nu nog 45 minuten lopen is, is je vliegtuig al weg. eindelijk aangekomen bij dat bord, wachten op de juiste pagina om te verschijnen met mijn vlucht erop gaat mijn hart steeds sneller kloppen, maar in mijn hoofd probeer ik koel te blijven.. tata vlucht GA89 ….. `Nu borden…… gate G5!!!!!! G5!!!!!!! Ik denken denken, ja Milène, dat zou best heel goed kunnen kloppen volgens mij was het al de hele tijd G5! hoe kom je in je koppie nog bij D5 dan? maakt niet uit, en door. In oplossingen denken niet in problemen. kijk op de borden welke kant je op moet voor de G gates. Ja hoor, natuurlijk, ik kan weer focking helemaal terug gaan lopen. Ik werp nog snel een blik op het bord om te kijken of er verschijnt hoelang het nog lopen is (dat stond op die andere borden steeds wel namelijk) maar helaas alleen de tekst 'nu boarden' blijft in beeld staan. 

Ik besluit zo hard te lopen als ik kan maar niet te gaan rennen het is inmiddels al 15.15 en om 15.45 vertrekt mijn vlucht . Op elk bord wat ik onderweg tegen kom hoop ik snel te kunnen zien wat de indicatie van de looptijd is. maar na 10 minuten lopen (voor de snelle rekenaar onder ons ;) is het nu dus 15.25 ((gate sluit een kwartier voor vertrek tijd)) (((dat is dus nog focking 5 min!))))  kom ik eindelijk zo’n bord tegen, waarop doodleuk staat: gate G5 is nog 17 min lopen. NEEEEEEEEEEEEEE, oké dat wordt rennen! gelukkig zijn er van die loopbanden zeg maar (weet je wel: mind your step, die) al die tijd niet gezien maar nu gelukkig wel. voor voor de Milène kenners, ik zweet haast nooit, maar nu had ik het voor elkaar. Zo snel wandelend als ik kon (rennen met die rugzak en aanhangende bagage was echt geen optie) ging ik op de letters G af. Het ging mij toch echt niet gebeuren dat ik mijn vlucht ging missen hoor. bzzzzzzzzzz hoor ik achter mij, ik kijk om en zie zo’n een persoons karretje met een meneertje achter het stuur. Kan ik niet achterop roep ik naar hem, ik heb echt haast! hij zegt nee dat gaat helaas niet op dit apparaat. ik denk fuck, dus begin ik nog maar nog harder te lopen over die banden en iedereen in te halen die daar rustig op staat te staan. het lijkt echt een uur te duren en ik heb het echt bloed bloed bloed heet maar ik zie eindelijk gate G5 in de verte, oké nog heel even doorzetten. Daar aangekomen 15.40 zie ik gelukkig nog een klein rijtje staan en zelfs een paar mensen die nog zitten, mooi denk ik want ik moet echt super nodig naar de wc. Snel ren ik daarheen .. wordt dat ding net schoongemaakt, alles zit onder het sop.. dan maar alleen snel mijn bidon vullen dan kan ik in ieder geval water drinken zo, want van 30 min in draf krijg je wel dorst. snel door naar de check in, ik zie dat er nog 10 mensen in de rij staan en ongeveer 10 man zit, ik zie aan deze kan ook een wc dus besluit nog snel even te gaan. Ook heel handig trouwens met zo’n rugzak waar van alles aanhangt;’) snel plasje doen en weer door. Ik sluit in de rij aan en na 2 wachtende ben ik al aan de beurt. 

verhit maar blij loop ik door de slurf naar het vliegtuig, wel een beetje balend dat ik niemand heb kunnen beantwoorden en de cadeautjes niet uit heb kunnen pakken.  stapje voor stapje gaan we langzaam vooruit in het vliegtuig. hoe verder we komen hoe meer ik afkoel maar hoe meer ik benieuwd ben naar wie of wat ik straks 13 uur mag zitten…. dan kom ik toch echt eindelijk bij stoel 46C. Aan het raam zit een wat oudere iets kalende meneer, ik zeg hello en hij zegt hallo terug. O dat is een stuk makkelijker grap ik en besluit hem maar gelijk een hand te geven om me voor te stellen, wel zo makkelijk als je 13 uur naast elkaar moet zitten. Roel heet ie en ik mag ook Roel zeggen. We raken aan de praat over woonplaatsen enzo en hij is ook alleen op reis maar doet normaal ook veel met zijn vrouw. Hij komt uit Ede dus dat geef mij al een aantal handvaten om gesprekken over te beginnen. zijn verhalen zijn interessant maar wel wat langdradig. gelukkig hoef ik geen vliegtuig te halen ofzo, dus heb ik alle tijd om zijn verhalen over wonen in Frankrijk en Suriname onder het genot van een lekker wit wijntje prima zonder haast aanhoren. Roel lust ze ook wel trouwens haha. Ik zit op dit moment aan mijn 4e wijntje, in de hoop wat moeier te worden. het vliegtuig is donker en iedereen slaapt. Maar nu heb ik wel mooi net onder genot van mijn zelf gehaalde wijntje (tip van Paul) voor mij en Roel dit ontiegelijke lange stuk zitten typen.

Hoop niet voor jullie dat al mijn verhaaltjes straks zo lang worden, maar kan mij niet voorstellen dat ik daar straks nog zo veel tijd voor heb haha.

Hoe het met de foto's werkt heb ik nog niet helemaal door. Maar ik zal bij de knopjes foto's en video's ook nog bestanden toevoegen. En alvast sorry voor de typefouten ik blijf dyslexie hebben, maar doe mijn best;)